Tavşan Kaç, Tazı Tut

     Aslında Facebook'taki kimi arkadaşların paylaşımlarından yola çıkarak kalemi aldım elime. Onların cümlelerindeki , "ümitsizlik, terk edilmişlik, yenilmişlik ve hatayı kendinde arama" içerikli kelimeler yazımı şekillendirdi.

     Problem her iki taraftan da kaynaklansa, belki sadece karşı tarafta da olsa; kişi, suçu genelde kendisi üstlenir. "Ben nerede yanlış yaptım? Şu aslında söyle olsaydı, olay buraya kadar gelmezdi..." gibisinden, artık fayda vermeyecek ihtimaller yürütülür, derin analizlerin, ölçüp biçmelerin ardı arkası kesilmez. Nihayetinde kişi, vicdan mahkemesini kendi kafasında kurdu; hâkim de, iki tarafın avukatı da kendisi ve infaz kararını bilmem kaçıncı celsede verdi. Karar: Ağır depresyon! 

     Hükümlüye, bunalımın son evreleri bile olsa ilişilmemeli, onu teselli edilmemeli. Başkaları girmeyin araya; bizimkinin kulakları nasihatlere sağır, gözleri gerçeklere kör çünkü. Onun daha iyilerine lâyık olduğunu söyleme, faydası yok. O zaten kendine uygun cezayı bulmuş bile: Mazoşist takılmak! 

     Bol bol yitik aşk şarkıları dinlenecek, firarîyi hatırlatan tüm anılar en ince ayrıntısına kadar en baştan yâd edilecek. Yaşamak için sadece hava, su ve oksijenle beslenilecek. Ölümden beter! 

Tavşan kaç, tazı tut

    Yanlış yapan hep bizizdir ya(!) Karşıdaki kişi sütten çıkmış ak kaşıktır ya(!) Sütte leke vardır ama onda yoktur ya(!) İnsan değil bu, sanki bir melâike(!) 

     Bir insanın arkasından ne kadar çok gidersen, o insan senin gözünde o kadar yücelir. Doğanın değişmez kanunlarındandır: Kaçan kovalanır! Onun ulaşılmazlığı sende hırs yapar. 

     Birilerinin peşinden koşmayı bırakıp da, peşinden koşulan kişi olmayı becermek için kaç fırın ekmek yemeli? Veya kaç kişiden darbe?.. 

     Keşke kendine yalvartmaktan hoşlanan şımarıklara, bulunmaz nimet olmadıkları fark ettirebilinse. Onların defteri dürülebilinse.

30 Aralık 2011 - Erzin Yeşilkent Haber gazetesi

22 Ocak 2014 - Adana Gözlem gazetesi